Project afronden voor Verbist
25 mei 2018 - Ulaanbaatar, Mongolië
Na aankomst terug in UB staat er weer een chauffeur op ons te wachten. Heel veel dingen gaan minder soepel dan we als Nederlanders gewend zijn, maar Active Tours is en blijft een zeer betrouwbare reisorganisatie, die ons privé project ook goed begeleid.
De stad is een chaos qua verkeer, want het is niet alleen vrijdag, ook zijn er allerlei afstudeeractiviteiten.
We komen weer aan bij Lotus Guesthouse en de boeking die we via internet hebben gedaan is weer in orde. Ook hebben ze keurig op onze spullen gepast die we achter hadden gelaten.
De chauffeur blijft op ons wachten om het project af te ronden. Active Tours helpt ons dus ook. Terwijl wij ons omkleden en alle cadeaus voor de kindjes pakken, is bolortuya al naar een bank gegaan om alvast een nummertje te halen. De chauffeur brengt ons en we zijn al snel aan de beurt.
We maken het bedrag over voor de kasten en ook voor de renovatie van de toiletten. Good Partners blijkt voor allebei garant te hebben gestaan. Dus nu is de rekening vereffend.
Ook kunnen we nu geld opnemen om het eten te betalen en we gaan nog even naar de Hermes bouwmarkt om lampen te kopen.
De laatste rit voor de chauffeur is dan naar Verbist. Nog niet alle kinderen zijn terug van school, maar ze hebben daar de laatste 2 uren afgezegd om compleet te zijn voor ons.
We hebben alle tasjes met spulletjes voor de jongens en meisjes, passend bij hun leeftijd klaar liggen als we die een voor een aan hen geven.
En ja, het laat zich niet beschrijven, het geluk op de gezichten wanneer ze hun eigen cadeaus open maken.
Vergeleken met 2 jaar geleden zijn er veel nieuwe kinderen. Maar wat opvalt is dat ze veel gelukkiger lijken te zijn. Levendiger, gezonder en veel opener naar ons toe.
Geluk zit in kleine dingen, aandacht voor elkaar. Zelfs de jongen die er een week geleden was achtergelaten hoorde er helemaal bij. Om dit te zien en ook het ongelooflijke gevoel vanuit de kinderen dat je zo welkom bent, poe, dat doet wel wat met je. De kinderen hebben niets, of hebben ze juist heel veel : elkaar.
Ze zijn allemaal zo blij, willen Engels praten, we helpen ze met de make up, de lego. Als je wilt kan je zoveel betekenen voor een ander.
We bieden ook een ingelijste foto aan, van onszelf, op de Kilimanjaro, met de vlag die we hadden laten maken van Verbist. Deze krijgt meteen een ereplek op de muur.
En dan, willen ze ons alles laten zien, de kasten, toiletten, gordijnen en bedden. Ik zeg, missie geslaagd. En dat allemaal dankzij de mensen die hebben gemeend ons hierbij te moeten steunen.
Aan de andere kant van de wereld, maar het voelt ook een beetje als thuis, waar onze lieve vrienden eigenlijk ook bij zouden moeten zijn.
De kinderen worden gemaand zich snel om te kleden en daar gaan we. De straat op. Bij KFC houdt de zus van Bolortuya al enige tijd de helft van de tafels vrij, dus we moeten opschieten.
Dan loop je door de straten van UB, met 36 blije kinderen. Het moet een opvallend gezicht zijn, die 2 lange Nederlanders. En dan de kinderen die je gewoon de hand geven als je door de stad loopt. Zulke momenten laten zich slecht omschrijven.
Bij de KFC gaat de chaos verder. Natuurlijk zijn we VIP klant van de avond en gaan dwars door alle bestellingen en wachtenden heen. De bon is gigantisch, maar niet voor onze begrippen. Het halve restaurant van ons. De kinderen eten en spelen tot ze erbij neervallen. En zijn, volgens mij, gelukkig en vooral puur, vooral naar ons toe.
Hoe bijzonder dat ze bij je komen zitten, honderduit praten en ja, je begrijpt niets van het Mongools. Maar is het erg? Nee!
De directeur van het weeshuis heeft cadeaus voor ons om te bedanken en, hoe leuk, kaarten die de kinderen persoonlijk voor ons schrijven.
Tot slot besluiten we om met alle kinderen terug te lopen en in de supermarkt een ijsje te halen. De begeleiding, directeur en Bolortuya en haar zus nemen de kleintjes mee in de auto en dan blijken wij ineens als enige volwassenen met 25 kindjes terug. Hoe bijzonder is dat toch weer. Zou dat in Nederland gebeuren? Indrukwekkend allemaal..
In de mini supermarkt dikke chaos om met 6 kinderen 40 ijsjes uit te zoeken en vooral af te rekenen.
In Verbist stormen ze allemaal de trap af, ijs is natuurlijk geweldig.
Dan volgt het afscheid. En soort onwerkelijk. Het zit erop. Geslaagd zou ik zeggen. Maar ook onwerkelijk. De werelden zo verschillend, maar feitelijk de mensen zo gelijk. Hebben wij dan geluk in Nederland geboren te zijn? Ja. Maar geluk zit echt in kleine dingen. Aandacht en respect voor elkaar. En af en toe een beetje hulp.
Dan zit je in de Prius, met Bolortuya en haar zus en hun 2 zoontjes. En voor niemand is het vreemd dat we met elkaar in die auto zitten. De kindjes vinden ons ook niet raar, of gekke rijke westerlingen. Veel stof tot nadenken en wat zullen we ze, na morgen, vreselijk gaan missen.
Morgen een dagje relaxen in UB en morgen avond een afscheidsdiner. Wat een bijzondere en vreselijk indrukwekkende week. Even geestelijk verwerken allemaal een maar even niet denken aan het onvermijdelijk verdrietige afscheid zondag
Tegelijkertijd, wie had kunnen denken dat een trip 4 jaar geleden tot zoiets had kunnen leiden. Leef het leven!
Nu even een biertje in een kroeg, de financiën bijwerken en alles even laten inwerken.
Slaap lekker voor straks. Het is hier nu 22.07u.
De stad is een chaos qua verkeer, want het is niet alleen vrijdag, ook zijn er allerlei afstudeeractiviteiten.
We komen weer aan bij Lotus Guesthouse en de boeking die we via internet hebben gedaan is weer in orde. Ook hebben ze keurig op onze spullen gepast die we achter hadden gelaten.
De chauffeur blijft op ons wachten om het project af te ronden. Active Tours helpt ons dus ook. Terwijl wij ons omkleden en alle cadeaus voor de kindjes pakken, is bolortuya al naar een bank gegaan om alvast een nummertje te halen. De chauffeur brengt ons en we zijn al snel aan de beurt.
We maken het bedrag over voor de kasten en ook voor de renovatie van de toiletten. Good Partners blijkt voor allebei garant te hebben gestaan. Dus nu is de rekening vereffend.
Ook kunnen we nu geld opnemen om het eten te betalen en we gaan nog even naar de Hermes bouwmarkt om lampen te kopen.
De laatste rit voor de chauffeur is dan naar Verbist. Nog niet alle kinderen zijn terug van school, maar ze hebben daar de laatste 2 uren afgezegd om compleet te zijn voor ons.
We hebben alle tasjes met spulletjes voor de jongens en meisjes, passend bij hun leeftijd klaar liggen als we die een voor een aan hen geven.
En ja, het laat zich niet beschrijven, het geluk op de gezichten wanneer ze hun eigen cadeaus open maken.
Vergeleken met 2 jaar geleden zijn er veel nieuwe kinderen. Maar wat opvalt is dat ze veel gelukkiger lijken te zijn. Levendiger, gezonder en veel opener naar ons toe.
Geluk zit in kleine dingen, aandacht voor elkaar. Zelfs de jongen die er een week geleden was achtergelaten hoorde er helemaal bij. Om dit te zien en ook het ongelooflijke gevoel vanuit de kinderen dat je zo welkom bent, poe, dat doet wel wat met je. De kinderen hebben niets, of hebben ze juist heel veel : elkaar.
Ze zijn allemaal zo blij, willen Engels praten, we helpen ze met de make up, de lego. Als je wilt kan je zoveel betekenen voor een ander.
We bieden ook een ingelijste foto aan, van onszelf, op de Kilimanjaro, met de vlag die we hadden laten maken van Verbist. Deze krijgt meteen een ereplek op de muur.
En dan, willen ze ons alles laten zien, de kasten, toiletten, gordijnen en bedden. Ik zeg, missie geslaagd. En dat allemaal dankzij de mensen die hebben gemeend ons hierbij te moeten steunen.
Aan de andere kant van de wereld, maar het voelt ook een beetje als thuis, waar onze lieve vrienden eigenlijk ook bij zouden moeten zijn.
De kinderen worden gemaand zich snel om te kleden en daar gaan we. De straat op. Bij KFC houdt de zus van Bolortuya al enige tijd de helft van de tafels vrij, dus we moeten opschieten.
Dan loop je door de straten van UB, met 36 blije kinderen. Het moet een opvallend gezicht zijn, die 2 lange Nederlanders. En dan de kinderen die je gewoon de hand geven als je door de stad loopt. Zulke momenten laten zich slecht omschrijven.
Bij de KFC gaat de chaos verder. Natuurlijk zijn we VIP klant van de avond en gaan dwars door alle bestellingen en wachtenden heen. De bon is gigantisch, maar niet voor onze begrippen. Het halve restaurant van ons. De kinderen eten en spelen tot ze erbij neervallen. En zijn, volgens mij, gelukkig en vooral puur, vooral naar ons toe.
Hoe bijzonder dat ze bij je komen zitten, honderduit praten en ja, je begrijpt niets van het Mongools. Maar is het erg? Nee!
De directeur van het weeshuis heeft cadeaus voor ons om te bedanken en, hoe leuk, kaarten die de kinderen persoonlijk voor ons schrijven.
Tot slot besluiten we om met alle kinderen terug te lopen en in de supermarkt een ijsje te halen. De begeleiding, directeur en Bolortuya en haar zus nemen de kleintjes mee in de auto en dan blijken wij ineens als enige volwassenen met 25 kindjes terug. Hoe bijzonder is dat toch weer. Zou dat in Nederland gebeuren? Indrukwekkend allemaal..
In de mini supermarkt dikke chaos om met 6 kinderen 40 ijsjes uit te zoeken en vooral af te rekenen.
In Verbist stormen ze allemaal de trap af, ijs is natuurlijk geweldig.
Dan volgt het afscheid. En soort onwerkelijk. Het zit erop. Geslaagd zou ik zeggen. Maar ook onwerkelijk. De werelden zo verschillend, maar feitelijk de mensen zo gelijk. Hebben wij dan geluk in Nederland geboren te zijn? Ja. Maar geluk zit echt in kleine dingen. Aandacht en respect voor elkaar. En af en toe een beetje hulp.
Dan zit je in de Prius, met Bolortuya en haar zus en hun 2 zoontjes. En voor niemand is het vreemd dat we met elkaar in die auto zitten. De kindjes vinden ons ook niet raar, of gekke rijke westerlingen. Veel stof tot nadenken en wat zullen we ze, na morgen, vreselijk gaan missen.
Morgen een dagje relaxen in UB en morgen avond een afscheidsdiner. Wat een bijzondere en vreselijk indrukwekkende week. Even geestelijk verwerken allemaal een maar even niet denken aan het onvermijdelijk verdrietige afscheid zondag
Tegelijkertijd, wie had kunnen denken dat een trip 4 jaar geleden tot zoiets had kunnen leiden. Leef het leven!
Nu even een biertje in een kroeg, de financiën bijwerken en alles even laten inwerken.
Slaap lekker voor straks. Het is hier nu 22.07u.
Nee dat kan/mag niet door alle regeltjes....
Hier rollen de tranen ook over mijn wangen. Wat mooi dat jullie en de gulle gevers dit hebben gedaan! <3