Woensdag 23 mei, Ulaangom en Uvs Nuur (lake)

24 mei 2018 - Ulaangom, Mongolië

Het was, gezien de lange rit, de bedoeling om om 8 uur aan het ontbijt te zitten. Dat was geregeld met het hotel, evenals dat de lunch om 9 uur klaar zou staan.

Deze inleiding zegt natuurlijk al genoeg. Om 8 uur stonden we voor het gesloten restaurant, dat vervolgens werd geopend.

Duidelijk was dat de deur gisteren na ons vertrek meteen dicht getrokken was. In het Luik naar de keuken stond nog afwas en diverse tafels waren nog niet afgeruimd.

De dame van de sleutel ging ontbijt maken. De kok was er niet. Ergens in het restaurant lag nog een brood en na een tijdje kregen we alle 4 een plak brood met een gebakken ei. Voor de 2e plak brood stond een schaal met boterkrullen klaar. Dat was het. Niet bedoeld om ondankbaar te klinken, maar alle keren in Mongolië hebben we het nog nooit zo karig gehad. De lunch was om 9 uur ook niet klaar, tot ongenoegen van bolortuya, die zelf de keuken maar in liep.

Ze zei daarna dat mongolen over het algemeen niet stipt zijn, maar dat de keuken echt een zooitje was.

Dus, tijd over. Dan maar even een supermarkt zoeken. Het leuke is dat Ölgii het hart van de kazakpopulatie is in Mongolië. Wat, tot een aantal jaren geleden buurlanden waren, totdat China een reep land inpikte.

Alles is dus ineens in het Russisch. Leuk om dan rond te lopen en winkels in te gaan. Waren we in Hovd (Khovd) al een attractie, hier zeker.

Als dan alles gereed is begint de rit van 330 km naar Ulaangom, waar onze chauffeur woont. Na 2 km gaat de weg weer over in onverhard / spoor en rijden we, langs de rivier, het Altai gebergte in. De niersteenvergruizer staat weer volop aan, maar het eerste stuk is echt weer adembenemend mooi, onder een strak blauwe hemel.

Het is niet te beschrijven hoeveel ruimte en weidsheid er in dit land is. Bergen die echt dichtbij lijken zijn maar zo 45 minuten rijden. Afstanden zijn niet in te schatten en daarmee de ruimtelijkheid dus ook echt niet te beschrijven. Dat kenmerkt Mongolië, het enorme grote niets eigenlijk, daar zijn we dus verliefd op geworden.

De rit voert langs 2 megagrote meren, de eindbestemming, na Ulaangom, is een grootste meer van Mongolië, Uvs Nuur. Een zoutwatermeer en Unesco werelderfgoed.

Het eerste meer is prachtig, uitstekend geschikt om flink met de drone die mee is, te oefenen. Bij het tweede meer waait het ineens enorm, dus daar is het geen goed idee.

De afwisseling in landschap, bergen en kleuren is ongekend, enorm fotogeniek, dus vaak stoppen. En dan, na 7 uur stuiteren zijn we door het gebergte heen en draaien we de weg op naar Ulaangom. Nog even dronen en een 'pee pee stop' en dan rijden we de stad in. Even tanken, het busje flink schudden om beide tankjes te vullen met benzine octaan 80 (!) en dan in de supermarkt biertjes halen voor de avond.

Dan is het nog 30 km, helaas weer stuiteren, naar Uvs, waar we dan aankomen in het ger kamp. We zijn de eerste gasten van het seizoen. Niet ongebruikelijk voor ons, 2 jaar geleden waren we ook overal de eersten van het seizoen, 4 jaar geleden de laatsten voor sluiting van het seizoen.

Leuk, weer in een ger. Meteen de drone maar weer de lucht in. We krijgen avondeten in de grote restaurant ger, waar we natuurlijk een biertje bij drinken met onze vrienden. Bolortuya springt nog even achter de piano die er staat, voordat we ons met de auto naar het meer spoeden. Door de laagstaande zon is het licht prachtig. En wederom superbeelden gemaakt met de drone.

Terug in kamp buiten gezeten met een biertje. De ger van onze vrienden wordt al opgestookt met een vuurtje (niet dat het nodig is) en Nam Jim, de chauffeur, doet een Van der Donkje mee. Hij wint, als volleerd roker krijgt hij het voor elkaar de sigaar tot ver voorbij zijn vingers op te roken.

Daarna gaan we in hun ger een potje kaarten. Het meest populaire spel, naast alle spellen die gedaan kunnen worden met schapenenkels.

2 jaar geleden kregen we het spel niet onder de knie, zeker niet door de fanatieke bolortuya wanneer het op spelletjes aankomt. Maar nu verliest Nam Jim!

Hoe gelukkig kan je van zoiets worden, 4 mensen die elkaar, via omwegen, verstaan en echt lol hebben met elkaar. Daar kun je dus intens gelukkig van worden. Vooral ook omdat onze chauffeur het ook echt naar zijn zin had. Hij is de enige die geen Engels spreekt namelijk. En hij gaf het ook aan dat hij het enorm naar zijn zin had en ook kon merken aan Bolortuya dat wij vrienden zijn. Echt heel bijzonder.

De dag was lang, het is al laat, tijd om naar onze ger te gaan. Deze even op te stoken en dan even pitten. Dit was nog zo'n avond waarvan je wilt dat die nooit stopt, zoals met goede vrienden bij een kampvuur met een drankje in het weekend. Ondanks de twee volkomen van elkaar verschillende werelden, cultuur-, taal- en weet ik niet wat nog meer voor een kloof, in basis is de mens echt gastvrij en vriendelijk. Iets wat je soms moeilijk kan geloven wanneer je de krant open slaat of het journaal aan zet. Een schokkend inzicht eigenlijk....

Slaap lekker.

(ja, een dag te laat, maar zelfs geen bereik via de Mongoolse SIM bij het meer. Eigenlijk heerlijk!)

Foto’s

1 Reactie

  1. Esther T (of M wat je wil):
    25 mei 2018
    Kom wel terug he 😉😘