Op naar de Drakensberg

Met pijn in het hart opgestaan, niet zo vroeg als anders, vandaag verlaten we het laatste park, dus het einde van de wilde beesten. We besluiten om helemaal door het park te rijden, kunnen we in ieder geval nog iets aan wild spotten. Dit betekent wel dat het een lange dag wordt met 450 kilometer voor de boeg.

Na het verlaten van het park volgt een route over de Afrikaanse wegen, waar, naast veel wegwerkzaamheden (wat gaat dat toch allemaal inefficiënt) ook het motto 'share the road' geldt. Inefficiënt omdat ze heel rustig werken, beetje vegen, beetje met vlaggetje zwaaien. Aan de andere kant, dit levert wel weer veel werkgelegenheid op.

Share the road: dat doe je zeker, op tweebaanswegen mag je 120 km/u en met inhalers rijd je soms 4 lagen breed aan auto's, terwijl op de vluchtstrook (die dan dus vol is) vooral heel veel mensen lopen (waarheen toch allemaal?), fietsen, veel auto's met pech staan (een autoband is pas versleten als je hem tot snot rijdt), voetballende kinderen, verkopers, noem maar op. Dan wordt het lastig als er bij een brug geen vluchtstrook is, er ineens een auto met pech staat en er een tegenligger aankomt, terwijl er ook nog eens een jerrycan midden op de weg ligt. Ging goed. Bullbar niet eens nodig gehad.

Voor het laatste stukje naar onze bestemming hebben we een routebeschrijving gekregen, want is lastig te vinden. En het advies te bellen wanneer je er bijna bent. Zo gezegd, zo gedaan, blijkt onze navigatietruus ons ineens wel goed te sturen. Het laatste stukje is wel een puzzel, omdat we eerst arriveren op een soort Disney resort. Blijkt een 5-sterren bungalow park te zijn met alle voorzieningen, en voor maximaal 600 mensen aan huisjes. Help? Nee, hier zitten we niet. Net naast een paar huisjes loopt een betonnen karrespoor wat ons naar ons resort zal brengen.

Het bellen was bedoeld om je eventueel op te halen, veel mensen met een gewone personenauto gaan dit laatste stuk niet halen. De laatste 4 km doe je in ongeveer 30 minuten, zo hobbelig en stijl is dit fijne pad. Na 2 kilometer kom je bij een afgesloten hek, waar je weer moet bellen. Dan wordt verteld op welke geheime plek de sleutel te vinden is en dan kan de reis omhoog verder.

En wat is daar? een Drifter's resort bestaande uit 8 chalets en een centraal gebouw. Geen elektriciteit (weer niet..), wel overal een haard en wat een fantastische plek, hoog in de bergen en dito gastvrouw + heer. We zitten hier twee dagen (eigenlijk is de eerste dag al bijna voorbij) en hoeven niets zelf te doen. Wat een heerlijk eten serveren ze hier en ook hier is de wijn (net als alles eigenlijk) zo goedkoop. 8 euro voor een fles wit, op zo'n afgelegen plek, niet slecht.

De volgende dag gaan we Royal Natal Park in Drakensberg in om te wandelen. Eigenlijk pas de eerste lichaamsbeweging deze trip, na ruim 3600 km in de auto. Bootcamp ;).... Een prachtige omgeving en een flinke afwisseling na alle wildparken tot nu toe. Twee dagen is eigenlijk te kort.

Maarrrrr....ook hieraan komt een eind en moeten we maandagmorgen toch helaas de terugrit aanvaarden naar Johannesburg. Altijd moeilijk, zo'n laatste dag, wanneer je weer de drukte van de grote stad tegemoet gaat. Dan moet je toch weer even schakelen in je hoofd, met al die input om je heen.

Met pijn in het hart, na bijna 4000 kilometer, de autosleutels ingeleverd en laten we ons gedwee naar de luchthaven brengen. We waren vroeg, maar door het krankzinnige verkeer in en om Johannesburg toch nog maar net tijd om wat te eten. Als je voordat je in het vliegtuig gaat, goed eet, kom je fitter aan. Zeker met een nachtvlucht voor de boeg. En dan kun je met een gerust hard het vliegtuigvoer laten staan. Het was weer een beetje brakkig allemaal, veel stuk in het vliegtuig en weinig versnaperingen (geen) tussen avondeten en ontbijt (toch 8 uur ertussen...). Maar goed, ogen dicht en beetje proberen te pitten.