Uitgaan in Hovd
Een mooi voorbeeld van de Mongoolse stiptheid is het feit dat Bolortuya om 1815 uur appt waar we blijven, want we gaan eten.
We zitten nog rustig in de kroeg, omdat we om 19 uur hadden afgesproken. Het antwoord is dan: ok, no problem...
Ze schuiven aan, we nemen een snack en gaan dan eten. De chauffeur is moe en wil een klein hapje en dan slapen.
Wij gaan daarna op zoek naar een karaokebar. Daar zijn ze hier dol op en de keuze is reuze. Bolortuya wil alleen een vip karaoke, dat is in een privekamer, omdat wanneer je de openbare pakt, je nooit aan de beurt komt omdat dronke zangtalenten kennelijk altijd weigeren de microfoon af te geven.
Dat laatste leek ons juist heel erg prettig, entertainment en geen gevaar voor het krijgen van de beurt.
We lopen een paar tenten af, maar alle prive karaoke zijn bezet. En dan te bedenken dat zulke tenten soms wel 12 prive ruimtes hebben... Erg populair.
Na wat vragen weet ze de weg naar een bar. Leuk! Alleen is er bar hier echt iets anders dan bij ons. Een bar hier is eigenlijk een disco. Iedereen zit aan een tafeltje en er is een dansvloer. De drank gaat er gestaag in. 5 dames bijvoorbeeld bestellen bier en een fles wodka.
Ik word al gewaarschuwd dat het waarschijnlijk niet lang zal duren voordat ik gevraagd wordt. Tot nu toe is het feit dat we buitenlanders zijn in deze plattelands disco nog voldoende om iedereen op afstand te houden. Voor zover wel weer even genoeg mongoolse cultuur.
Terug naar het hotel en nog even een drankje en dan alles inpakken voor de vlucht terug naar UB morgen vroeg.
Wachtend in de gigantische vertrekhal van Khovd International Airport maar even dit verhaaltje getypt.
De veiligheidsmaatregelen zijn indrukwekkend lachwekkend. Immers, het is een lokaal vluchtje met een Fokker 50.
Bagage wordt met de hand gedaan, instapkaarten geschreven. Bagagelabels niet gemaakt. Precies wat je zou verwachten.
Dan security. Op de heenweg geen probleem, alleen wandelschoenen even uit. Hier hangen borden dat lithium batterijen een issue zijn. Dat is bekend, dat is overal zo, maar met powerbanks en drone heb ik er best een aantal mee. Hoewel alles binnen de limieten, zou dit een probleem worden?
Of het feit dat het verboden is een drone mee te nemen. Niet in handbagage én niet in de ruimbagage.
Alles door de x ray. De wandelschoenen zijn geen probleem. Het doosje lucifers is ook geen probleem. De drone, geen probleem, niet te zien trouwens op de scan. En de batterijen, ook niet.
Maar toch is er iets fout... Wat dan? Oh, het rolletje tape wat ik heb om de polen van de accu's af te plakken. Nee, dat mag beslist niet mee.
Vloeistoffen mogen toch ook niet mee? Klopt, ze zeggen dan: opdrinken of weggooien. En als je gewoon doorloopt is niemand meer die er naar kijkt.
Het blijft me verbazen dat overal ter wereld de regels gelijk zijn, maar je overal met andere spullen het vliegtuig in komt. Niet dat dit een risicovlucht is, maar het geeft toch te denken dat wat je ook doet, het altijd mensenwerk blijft en er dus altijd willekeur zal blijven bestaan.
En nu terug naar UB. Het project afronden en vanavond met 36 kinderen naar de KFC.
We zitten nog rustig in de kroeg, omdat we om 19 uur hadden afgesproken. Het antwoord is dan: ok, no problem...
Ze schuiven aan, we nemen een snack en gaan dan eten. De chauffeur is moe en wil een klein hapje en dan slapen.
Wij gaan daarna op zoek naar een karaokebar. Daar zijn ze hier dol op en de keuze is reuze. Bolortuya wil alleen een vip karaoke, dat is in een privekamer, omdat wanneer je de openbare pakt, je nooit aan de beurt komt omdat dronke zangtalenten kennelijk altijd weigeren de microfoon af te geven.
Dat laatste leek ons juist heel erg prettig, entertainment en geen gevaar voor het krijgen van de beurt.
We lopen een paar tenten af, maar alle prive karaoke zijn bezet. En dan te bedenken dat zulke tenten soms wel 12 prive ruimtes hebben... Erg populair.
Na wat vragen weet ze de weg naar een bar. Leuk! Alleen is er bar hier echt iets anders dan bij ons. Een bar hier is eigenlijk een disco. Iedereen zit aan een tafeltje en er is een dansvloer. De drank gaat er gestaag in. 5 dames bijvoorbeeld bestellen bier en een fles wodka.
Ik word al gewaarschuwd dat het waarschijnlijk niet lang zal duren voordat ik gevraagd wordt. Tot nu toe is het feit dat we buitenlanders zijn in deze plattelands disco nog voldoende om iedereen op afstand te houden. Voor zover wel weer even genoeg mongoolse cultuur.
Terug naar het hotel en nog even een drankje en dan alles inpakken voor de vlucht terug naar UB morgen vroeg.
Wachtend in de gigantische vertrekhal van Khovd International Airport maar even dit verhaaltje getypt.
De veiligheidsmaatregelen zijn indrukwekkend lachwekkend. Immers, het is een lokaal vluchtje met een Fokker 50.
Bagage wordt met de hand gedaan, instapkaarten geschreven. Bagagelabels niet gemaakt. Precies wat je zou verwachten.
Dan security. Op de heenweg geen probleem, alleen wandelschoenen even uit. Hier hangen borden dat lithium batterijen een issue zijn. Dat is bekend, dat is overal zo, maar met powerbanks en drone heb ik er best een aantal mee. Hoewel alles binnen de limieten, zou dit een probleem worden?
Of het feit dat het verboden is een drone mee te nemen. Niet in handbagage én niet in de ruimbagage.
Alles door de x ray. De wandelschoenen zijn geen probleem. Het doosje lucifers is ook geen probleem. De drone, geen probleem, niet te zien trouwens op de scan. En de batterijen, ook niet.
Maar toch is er iets fout... Wat dan? Oh, het rolletje tape wat ik heb om de polen van de accu's af te plakken. Nee, dat mag beslist niet mee.
Vloeistoffen mogen toch ook niet mee? Klopt, ze zeggen dan: opdrinken of weggooien. En als je gewoon doorloopt is niemand meer die er naar kijkt.
Het blijft me verbazen dat overal ter wereld de regels gelijk zijn, maar je overal met andere spullen het vliegtuig in komt. Niet dat dit een risicovlucht is, maar het geeft toch te denken dat wat je ook doet, het altijd mensenwerk blijft en er dus altijd willekeur zal blijven bestaan.
En nu terug naar UB. Het project afronden en vanavond met 36 kinderen naar de KFC.
