Breakfast at Baikal
7 september 2014 - Sljoedjanka, Rusland
Inmiddels zijn we alweer 2500 km voorbij Omsk en rijden we in stralende zon langs het Baikalmeer, werkelijk schitterend.
Het omschakelen naar Ulaan bator tijd, dus het daglicht volgen, valt niet helemaal mee. In de eerste plaats houdt de Russische restauratiewagon er stevig aan vast dus als je om 11 uur 's ochtends ontbijt wilt, gaat dat niet (Moskou tijd is het nl pas 7 uur), zo ontdekten onze Engelse buren.
Ook de Mongoolse bemanning doet er, gek genoeg, aan mee. Van de provodnika is dat enigszins begrijpelijk omdat zij ook 's nachts, terwijl er niets gebeurd, buiten naast de trein moet posten wanneer we een station aandoen. maar vannacht besloot zo ongeveer de halve bemanning een feestje te bouwen bij onze provodnika.
Nu is zij inderdaad een charmante dame, maar er zijn dichtbij twee lege rijtuigen, waarom dan in notabene de hut naast ons.
Dilemma is dan of je er iets van zal zeggen, aangezien ze zo bepalend zijn voor ons comfort tijdens de reis. Zoals eerder gezegd houden ze de trein extreem schoon en passen ze goed op ons bij de stations. Aan de andere kant merk je dat ze de reis ook wel een beetje zat zijn: je ziet ze minder, ze worden dus luidruchtiger, koken steeds kruidiger en zitten in de sluis t zzzussen twee rijtuigen stiekem te roken. Echter, op stations staan ze keurig met hoedje in het gelid naast de treindeuren.
Irkutsk hebben we helaas gemist, toen waren we slaap aan het inhalen als gevolg van het Mongoolse feestgedruis. De stop in Sluydyanka aan de zuidpunt van het Baikalmeer was maar twee minuten, waardoor uitstappen geen optie was. Over 5 uur een lange stop in Ulan Ude. Hierna gaan we ons opmaken voor een mogelijk enerverende grensovergang. Een proces wat mogelijk heel snel verloopt gelet op de vrijwel lege trein waardoor er geen handelaren aan boord zijn.
In het reisschema staat er aan de Russische zijde bij Naushki 110 minuten voor gepland en aan de Mongoolse kant bij Sukherbator 75 minuten. En lijkt het erop dat we dan meteen de sprong maken naar Ulaan Bator tijd.
De rugzakken toch maar even goed controleren....
Het omschakelen naar Ulaan bator tijd, dus het daglicht volgen, valt niet helemaal mee. In de eerste plaats houdt de Russische restauratiewagon er stevig aan vast dus als je om 11 uur 's ochtends ontbijt wilt, gaat dat niet (Moskou tijd is het nl pas 7 uur), zo ontdekten onze Engelse buren.
Ook de Mongoolse bemanning doet er, gek genoeg, aan mee. Van de provodnika is dat enigszins begrijpelijk omdat zij ook 's nachts, terwijl er niets gebeurd, buiten naast de trein moet posten wanneer we een station aandoen. maar vannacht besloot zo ongeveer de halve bemanning een feestje te bouwen bij onze provodnika.
Nu is zij inderdaad een charmante dame, maar er zijn dichtbij twee lege rijtuigen, waarom dan in notabene de hut naast ons.
Dilemma is dan of je er iets van zal zeggen, aangezien ze zo bepalend zijn voor ons comfort tijdens de reis. Zoals eerder gezegd houden ze de trein extreem schoon en passen ze goed op ons bij de stations. Aan de andere kant merk je dat ze de reis ook wel een beetje zat zijn: je ziet ze minder, ze worden dus luidruchtiger, koken steeds kruidiger en zitten in de sluis t zzzussen twee rijtuigen stiekem te roken. Echter, op stations staan ze keurig met hoedje in het gelid naast de treindeuren.
Irkutsk hebben we helaas gemist, toen waren we slaap aan het inhalen als gevolg van het Mongoolse feestgedruis. De stop in Sluydyanka aan de zuidpunt van het Baikalmeer was maar twee minuten, waardoor uitstappen geen optie was. Over 5 uur een lange stop in Ulan Ude. Hierna gaan we ons opmaken voor een mogelijk enerverende grensovergang. Een proces wat mogelijk heel snel verloopt gelet op de vrijwel lege trein waardoor er geen handelaren aan boord zijn.
In het reisschema staat er aan de Russische zijde bij Naushki 110 minuten voor gepland en aan de Mongoolse kant bij Sukherbator 75 minuten. En lijkt het erop dat we dan meteen de sprong maken naar Ulaan Bator tijd.
De rugzakken toch maar even goed controleren....
