Op naar Khovd
Vanmorgen was het vroeg op naar het vliegveld. We dachten dat de man van Bolortuya ons zou brengen, maar er weer speciaal een chauffeur geregeld.
Ruim op tijd op het vliegveld dus tijd voor een ontbijt. De mongolen kunnen vaker Engels dan dat ze doen voorkomen, maar zijn erg verlegen.
We vliegen met Hunnu Air, wie kent het niet, en vliegen met een Fokker 50 achtig type toestel.
Velen aan boord lijken terug te gaan naar hun thuis gebied in het verre westen en hebben niet veel vlieg ervaring. Zo begrijpen ze niet dat hun boarding pass een stoelnummer aangeeft. En lopen ze de cockpit in omdat daar wel het toilet zal zijn. Tijdens de landing in Khovd, Ulgii was een tussenstop, gaat de oude dame achter ons gewoon bellen. Het was, mede daardoor?, best een spannende landing.
Op de mini luchthaven, een soort Floortje einde van de wereld ervaring, staat onze chauffeur voor de komende dagen klaar. En ja, het is een oude sovjetbus. Heerlijk oncomfortabel inclusief een heerlijke benzine lucht in de auto.
Benzine, ze hebben hier nog 90, 92 en euro 95 voor alle oude brikken.
We pruttelen naar het hotel, ook dat blijft iedere keer een verrassing.
Voordat we gaan lunchen slenteren we door het dorp. Op het centrale plein is iets aan de hand, een soort podium met sprekers en muziek met op het plein een soort stalletjes. Het waait af en toe, een snijdend koude wind, dus de tafels worden zeer frequent verplaatst. Dit voorkomt overigens niet dat om de haverklap alles om- of weg waait. Hilarisch.
De lunch roept. We rijden naar een gebouw waarvan we niet zouden vermoeden dat het een restaurant was. Dan begint de grote keuzquiz : wat wijs je aan om te eten. Hoewel we de gerechten wel kennen, blijft het een verrassing. Dumplings blijft dan een veilige keuze. Hopelijk niet met in kraanwater gewassen salade. De dumplings zijn gevuld met flinke hoeveelheden stevig naar schaap smakend en geurend schapenvlees. Prima te eten.
Daarna even naar een supermarkt, altijd leuk. Bij de kassa worden we nogal genegeerd. Gelukkig hangen er in het rek afstandbedieningen. Ik pak er eentje en richt op de kassiere om haar 'aan' te zetten. Dat werkt. Alleen piest er daardoor naast mij iemand in zijn broek van het lachen.
We besluiten de moskee te willen zien en de mannen daar vinden het geweldig en ontvangen ons hartelijk.
Dan willen we op zoek naar plekken om de drone de lucht in te gooien. We doen dit eerst bij een klooster en daarna bij een oude vervallen murencomplex van 40.000 vierkante meters.
Vervolgens vragen we of we naar de rivier kunnen gaan. Daar zijn allerlei mensen aan het chillen en kinderen aan het spelen.
De drone zou zeker aandacht trekken en de kinderen rennen zelfs door de rivier om te komen kijken. Het weer is geweldig en als we even gaan zitten komt er iemand bij ons zitten kletsen.
Het is heel bijzonder hoe makkelijk mongolen met elkaar praten. Iedereen praat met iedereen, echt heel bijzonder. Het lijkt daardoor alsof het vrienden van elkaar zijn.
Bolortuya doet dat ook altijd. In de bank, met 2 wachtenden voor ons, loopt ze gewoon naar de balie om te vragen of ze Mastercard accepteren. In een winkel vraagt ze ook aan de caissière waar iets is.
In Nederland zien we dat als voordringen, hier is het normaal.
Overal, in het verkeer, in het vliegtuig, gaat iedereen met elkaar praten alsof ze elkaar al jaren kennen.
We hoeven niet perse jaloers te zijn op het leven in Mongolië, maar dit is iets positiefs om wel jaloers op te zijn.
Voor het avondeten gaan we met z'n vieren een biertje doen. En plek voor hier normaal, die we in Nederland ook niet als gezellig zouden bestempelen. We besluiten er ook te eten en bestellem Koreaans. Uiteindelijk zijn het in totaal 10 gerechten, heerlijk.
We besluiten nog even op central square te gaan kijken. Lekker in de avond zon. Er zijn veel mensen die vooral druk zijn met kinderen, fietsen, rolschaatsen, steppen, elektrische autootjes.
Pubers willen ons aanspreken, maar het blijft spannend. Kleinere kindjes kijken en durven soms een high five te geven. Iemand die wel Engels spreekt komt even babbelen. Heel relaxed en leuk, maar in deze uithoek van het land zijn we echt wel bijzonder.
Tijd om nog maar even een kroeg op te zoeken voor een laatste biertje.
En dan niet te laat terug naar hotel. En dan alle batterijen inclusief onszelf opladen.
Of... Er komt nu een groep voor karaoke, kon leuk worden...
Voor het eerst last van een jetlag vliegend naar het oosten. Dus gisterenavond na 2 uur slapem klaarwakker. Dat was om 23 uur, niet fijn.
Morgen begint de stuitertocht door het Altai gebergte met onze Sovjetkar. Die was in 2011 nieuw. Jaja, dat was het jaar waarop hij in Mongolië is ingevoerd..
Ruim op tijd op het vliegveld dus tijd voor een ontbijt. De mongolen kunnen vaker Engels dan dat ze doen voorkomen, maar zijn erg verlegen.
We vliegen met Hunnu Air, wie kent het niet, en vliegen met een Fokker 50 achtig type toestel.
Velen aan boord lijken terug te gaan naar hun thuis gebied in het verre westen en hebben niet veel vlieg ervaring. Zo begrijpen ze niet dat hun boarding pass een stoelnummer aangeeft. En lopen ze de cockpit in omdat daar wel het toilet zal zijn. Tijdens de landing in Khovd, Ulgii was een tussenstop, gaat de oude dame achter ons gewoon bellen. Het was, mede daardoor?, best een spannende landing.
Op de mini luchthaven, een soort Floortje einde van de wereld ervaring, staat onze chauffeur voor de komende dagen klaar. En ja, het is een oude sovjetbus. Heerlijk oncomfortabel inclusief een heerlijke benzine lucht in de auto.
Benzine, ze hebben hier nog 90, 92 en euro 95 voor alle oude brikken.
We pruttelen naar het hotel, ook dat blijft iedere keer een verrassing.
Voordat we gaan lunchen slenteren we door het dorp. Op het centrale plein is iets aan de hand, een soort podium met sprekers en muziek met op het plein een soort stalletjes. Het waait af en toe, een snijdend koude wind, dus de tafels worden zeer frequent verplaatst. Dit voorkomt overigens niet dat om de haverklap alles om- of weg waait. Hilarisch.
De lunch roept. We rijden naar een gebouw waarvan we niet zouden vermoeden dat het een restaurant was. Dan begint de grote keuzquiz : wat wijs je aan om te eten. Hoewel we de gerechten wel kennen, blijft het een verrassing. Dumplings blijft dan een veilige keuze. Hopelijk niet met in kraanwater gewassen salade. De dumplings zijn gevuld met flinke hoeveelheden stevig naar schaap smakend en geurend schapenvlees. Prima te eten.
Daarna even naar een supermarkt, altijd leuk. Bij de kassa worden we nogal genegeerd. Gelukkig hangen er in het rek afstandbedieningen. Ik pak er eentje en richt op de kassiere om haar 'aan' te zetten. Dat werkt. Alleen piest er daardoor naast mij iemand in zijn broek van het lachen.
We besluiten de moskee te willen zien en de mannen daar vinden het geweldig en ontvangen ons hartelijk.
Dan willen we op zoek naar plekken om de drone de lucht in te gooien. We doen dit eerst bij een klooster en daarna bij een oude vervallen murencomplex van 40.000 vierkante meters.
Vervolgens vragen we of we naar de rivier kunnen gaan. Daar zijn allerlei mensen aan het chillen en kinderen aan het spelen.
De drone zou zeker aandacht trekken en de kinderen rennen zelfs door de rivier om te komen kijken. Het weer is geweldig en als we even gaan zitten komt er iemand bij ons zitten kletsen.
Het is heel bijzonder hoe makkelijk mongolen met elkaar praten. Iedereen praat met iedereen, echt heel bijzonder. Het lijkt daardoor alsof het vrienden van elkaar zijn.
Bolortuya doet dat ook altijd. In de bank, met 2 wachtenden voor ons, loopt ze gewoon naar de balie om te vragen of ze Mastercard accepteren. In een winkel vraagt ze ook aan de caissière waar iets is.
In Nederland zien we dat als voordringen, hier is het normaal.
Overal, in het verkeer, in het vliegtuig, gaat iedereen met elkaar praten alsof ze elkaar al jaren kennen.
We hoeven niet perse jaloers te zijn op het leven in Mongolië, maar dit is iets positiefs om wel jaloers op te zijn.
Voor het avondeten gaan we met z'n vieren een biertje doen. En plek voor hier normaal, die we in Nederland ook niet als gezellig zouden bestempelen. We besluiten er ook te eten en bestellem Koreaans. Uiteindelijk zijn het in totaal 10 gerechten, heerlijk.
We besluiten nog even op central square te gaan kijken. Lekker in de avond zon. Er zijn veel mensen die vooral druk zijn met kinderen, fietsen, rolschaatsen, steppen, elektrische autootjes.
Pubers willen ons aanspreken, maar het blijft spannend. Kleinere kindjes kijken en durven soms een high five te geven. Iemand die wel Engels spreekt komt even babbelen. Heel relaxed en leuk, maar in deze uithoek van het land zijn we echt wel bijzonder.
Tijd om nog maar even een kroeg op te zoeken voor een laatste biertje.
En dan niet te laat terug naar hotel. En dan alle batterijen inclusief onszelf opladen.
Of... Er komt nu een groep voor karaoke, kon leuk worden...
Voor het eerst last van een jetlag vliegend naar het oosten. Dus gisterenavond na 2 uur slapem klaarwakker. Dat was om 23 uur, niet fijn.
Morgen begint de stuitertocht door het Altai gebergte met onze Sovjetkar. Die was in 2011 nieuw. Jaja, dat was het jaar waarop hij in Mongolië is ingevoerd..
