Door naar Ögli

Vanmorgen begon het ontbijt alweer als avontuur. Er zou alleen mongoolse soep zijn, de rest was op. En koffie moest betaald worden.

Dat gaat dus niet met Bolortuya. Dus na een tijdje zaten we aan koffie en thee, melk met muesli, gebakken eitje en toast. Gids en chauffeur wel aan de soep.

We hebben dit eerder wel gedaan maar op de nuchtere maag schapensoep gaan we niet meer doen.

Er moest betaald worden. Niet bij Bolortuya, want de overnachting was met ontbijt. Dus het bonnetje legt ze bij de receptie neer.

Daarbij moet ik zeggen dat wij ondertussen van kamer waren gewijzigd, handdoeken hadden moeten regelen en pleepapier hadden gekocht. Maar goed, het is en blijft Mongolië.

Ontbijt duurt dus langer en in het hotel maken ze ook de lunch voor onderweg, duurt ook langer.

Dus nog maar effe in een apotheek en supermarkt neuzen.

Op naar Ölgi, 250 km. Al na 1 kilometer buoten Khovd houdt het asfalt op. De Russische bus is uitgerust met bladveren, dus het grote niersteenvergruizen kan beginnen.

De middenmotor veroorzaakt ook goed veel warmte in het busje. Het dakraam houden we open met een plastic fles, het zijraam in de deur met de hand.

Maar wat is het landschap weer oneindig en ongelooflijk mooi. Dit is toch waar je verliefd op wordt. Schitterende lucht met oneindige open vlaktes, omringt door bergen, sommige met sneeuw.

We hebben foto's en ik heb gevlogen met de drone, maar toch heeft dat onmogelijk weer hoe weids en groot, en vooral leeg het hier is.

Nam Jim navigeert op de sporen, er is nauwelijks verkeer. En na een paar uur stoppen we om te lunchen.

Bolortuya is nog nooit in deze regio geweest, dus is ze zowel gids als toerist.

We rijden meer en meer naar het drie landenpunt met Rusland en China. Vroeger was dit met Kazachstan en Rusland, maar de Chinezen hebben een stuk ingepikt.

We rijden een dorp in waar iemand ons voor zal rijden naar een kazach familie. Het is een enerverende ritje door rivieren als we in alle verlatenheid aankomen bij een kazachs huis.

Daar woont de vader van de man die voor ons reed. Zijn broer woont ernaast. De oude baas van 76 is een beroemd adelaarstrainer.

We krijgen melkthee, gelukkig met veel thee erin en de tafel wordt vol gezet met koekjes, snoepjes en boterkrullen (brrrrr.
). Dan komt de broer, want hij moet de dvd speler aansluiten zodat we een video kunnen zien van het adelaarsfestival. Waar de oude baas was. Daarna met alles en iedereen op de foto.

Toen we dachten dat we daarna naar de adelaar gingen, werd ineens de pan met stukken vlees gepakt en op tafel gezet...

Een schaal van wel 80 cm doorsnede met daarop diverse, zeg maar, stukken schaap
Ook met vlees gevulde stukken darm. Het vlees zelf was 10 dagen gedroogd aan de lucht en vervolgens een uur gekookt.

De zoon heeft van alle stukken plakjes afgesneden in de schaal en iedereen mocht lekker pakken. De aanwezige kleinkinderen vonden het heerlijk.

Maar eerlijk is eerlijk, we hebben er ook veel van gegeten. Niet alleen zijn we het inmiddels gewend, maar het gaat vooral mis door je ogen. Wij zijn zo gewend aan steriele stukjes vlees in groene AH bakjes, dat echte stukken, en dan ook echt alle stukken van een beest ervoor zorgen dat je op slot gaat.

Ook gezegd, het darmvlees was geen succes, maar het andere smaakte echt prima. Daarna heb je alleen 500 m flos nodig. Zij ook, maar daarvoor gebruiken zij lucifers.

Na het vlees toetje, zelfgemaakte yoghurt. Ook dan ga je weer op slot, want, niet gepasteuriseerd. Dus is de vraag, durf je. De yoghurt was overigens heerlijk. Nu afwachten wat de ingewanden ervan vinden, dat lijkt ook goed te gaan, nu alweer 6 uur later.

Daarna gaan we naar buiten, de adelaar halen, pas 2 jaar oud, maar groot! We mogen hem ook allemaal op de arm houden. Met een dikke leren handschoen aan uiteraard. Wat een enorme vogel!

Dan volgt het afscheid. Wat een uitzonderlijke ervaring weer. Dat je zo warm en intens gastvrij wordt ontvangen. Ondenkbaar in Nederland.

Het bezoek is zodanig uitgelopen dat we dik achter liggen op schema. Ook wil ik nog een stukje vliegen met de drone. De zon staat lager en het licht is nu zacht en warm.

Dan is het door naar Ölgi. We komen hier uiteindelijk om 20.30u aan. Gek genoeg is alles hier anders. Alle teksten, winkels zijn in Russisch.

Het is even zoeken naar het hotel. Dat blijkt op de 3e etage te zijn, boven een restaurant op de 2e en op de begane grond een karaokebar. Daar zijn ze hier helemaal gek van en dat is te horen op de 3e etage....

We eten in het restaurant weer een Koreaans/Mongools gerecht. Pittige soep met kip em rijst en gekookt vlees met aardappelen en uien, vergezeld door een twaalftal bijgerechten. Wederom overheerlijk, dat moet gezegd worden.

Het is nu inmiddels 23 uur. Snel alles opladen. Morgen een rit van 300 km naar Ulaangom. Zal zeker 8 uur in beslag nemen met het busje.

Dan slapen we aan een meer in een ger, leuk!

Slaap lekker.