Zondag avond, 19:27 uur
20 mei 2018 - Ulaanbaatar, Mongolië
Normaal zou je dit kinderbedtijd noemen, maar de dag zal hier snel ten einde komen, omdat deze namelijk al ruim 30 uur duurt en Bolortuya morgen al om 4:20 op de stoep staat.
Om 10 uur vanmorgen pikte ze ons weer op. De missie bestond uit het regelen van een simkaart, geld pinnen en daarna naar Verbist en spullen kopen.
De simkaart was echt eenvoudig, als je de weg weet. Geld daarentegen... Als een pin automaat de bankpas al accepteert, zit je met een daglimiet van 250 euro. Vanmorgen op het vliegveld ook al met de creditcard het maximum opgenomen van, schrik niet, 40 euro. Echt wel een issue dus...
De zoektocht naar een bank begon, in de inmiddels brandende zon. Gelukkig brandt deze zo hard dat we niet bang hoeven te zijn voor muggen bulten zoals recent in Culemborg, meer dan 45 binnen 2 dagen..
De tweede bank leek goed te gaan en met slechts 14 mensen voor ons. Doordeweeks is 80-90 wachtenden voor je normaal. De bank heeft dan ook een inpandige koffiebar.
En zowaar, met creditcard en paspoort zijn we ineens rijk. De ogen van de zoon van Bolortuya die mee is, knallen uit zijn schedel bij het zien van de enorme pakken geld. Bij ons zouden het 4 biljetten kunnen zijn.. Tja, daar is geen portemonnee voor uitgevonden, dus hup, als een veredelde bankrover de pakken overal maar in proppen.
Vervolgens op naar een kinderdagverblijf. De eigenaresse is al gebeld en komt eraan. Het verblijf blijkt ook kindermeubels te verkopen en we slaan onze eerste slag. 10 stapelbare bedjes, goedkoper dan in onze begroting. Mooi, graag bezorgen. 2 uur later waren ze in Verbist. Op zondag.
Op naar een of andere bouwmarkt. Denk aan een groot vierkant gebouw, waarvan wij geen idee hebben wat erin zou kunnen zitten. Nou, allerlei kleine winkeltjes. Op thema. Snoeren, potten, stof, lampen. Daglicht op je werkplek is hier zeker geen vereiste.
Zoals altijd breekt Bolortuya overal in in gesprekken om de weg naar de juiste winkel te vinden. De gordijnenman. Ook hier maakt ze de deal vakkundig rond, hoewel ik denk dat de gordijnenman zelf ook erg content is. Gordijnen voor alle kamers en ze gaan direct aan de slag om ze te maken. Morgen klaar, met gratis haakjes.
Dan door naar Verbist. Stuiterende kinderen die vol trots de nieuwe badkamers lieten zien. Die zijn morgen of overmorgen klaar. Nieuwe toiletten, verplaatst, en nieuwe wasmeubels met dubbele wastafels.
De speciaal ontworpen en gemaakte kledingkasten waren gisteren al geleverd en hoe bijzonder om te zien dat die kinderen en dan met name de wat oudere meiden zo gelukkig kunnen zijn met een eigen kastje, een plekje voor jezelf met je eigen spulletjes. En dan, hoe Intens verdrietig, hoe weinig spullen of het jongetje, wat gisteren in het weeshuis afgegeven. Echt een andere wereld, waar het geluk echte in heel andere en vooral kleine dingen zit. Het maakt je nederig. Schreef ik dat 2 jaar geleden ook niet??
Daarna zijn we terug gegaan naar het huis van Bolortuya. Haar man, zijn broer en haar zus hadden de hele dag staan koken. Vlees gegaard op hete stenen. Salades, bier. Hoe welkom kan je je voelen bij mensen aan de andere kant van de wereld, terwijl je elkaars taal volledig niet spreekt.
Dan zit je daar in een zelfgebouwd huis en je mag alles eten en drinken wat er voor je staat en met elkaar ben je op dat moment Intens gelukkig. Onze gids en vriedin steekt er zoveel tijd en moeite in, met alle plezier van de wereld, volledig onbaatzuchtig.
Onbetaalbaar wordt het wanneer de kindjes meekijken op mijn telefoon wanneer ik de drone de lucht in stuur. Echt te gek.
De vermoeidheid slaat toe, we worden terug gebracht naar Lotus Guest House. Het instorten begint direct, dus, hup hup, douchen en straat op.
En daar zitten we dan, op de veranda bij Cafe 9 met een Legend biertje en een Van der Donkje.
Het weer is nog goed, nog lang niet donker, maar bij ons gaat het lichtje zo toch echt wel uit.
Tot morgen! Dan op naar Khovd.
Om 10 uur vanmorgen pikte ze ons weer op. De missie bestond uit het regelen van een simkaart, geld pinnen en daarna naar Verbist en spullen kopen.
De simkaart was echt eenvoudig, als je de weg weet. Geld daarentegen... Als een pin automaat de bankpas al accepteert, zit je met een daglimiet van 250 euro. Vanmorgen op het vliegveld ook al met de creditcard het maximum opgenomen van, schrik niet, 40 euro. Echt wel een issue dus...
De zoektocht naar een bank begon, in de inmiddels brandende zon. Gelukkig brandt deze zo hard dat we niet bang hoeven te zijn voor muggen bulten zoals recent in Culemborg, meer dan 45 binnen 2 dagen..
De tweede bank leek goed te gaan en met slechts 14 mensen voor ons. Doordeweeks is 80-90 wachtenden voor je normaal. De bank heeft dan ook een inpandige koffiebar.
En zowaar, met creditcard en paspoort zijn we ineens rijk. De ogen van de zoon van Bolortuya die mee is, knallen uit zijn schedel bij het zien van de enorme pakken geld. Bij ons zouden het 4 biljetten kunnen zijn.. Tja, daar is geen portemonnee voor uitgevonden, dus hup, als een veredelde bankrover de pakken overal maar in proppen.
Vervolgens op naar een kinderdagverblijf. De eigenaresse is al gebeld en komt eraan. Het verblijf blijkt ook kindermeubels te verkopen en we slaan onze eerste slag. 10 stapelbare bedjes, goedkoper dan in onze begroting. Mooi, graag bezorgen. 2 uur later waren ze in Verbist. Op zondag.
Op naar een of andere bouwmarkt. Denk aan een groot vierkant gebouw, waarvan wij geen idee hebben wat erin zou kunnen zitten. Nou, allerlei kleine winkeltjes. Op thema. Snoeren, potten, stof, lampen. Daglicht op je werkplek is hier zeker geen vereiste.
Zoals altijd breekt Bolortuya overal in in gesprekken om de weg naar de juiste winkel te vinden. De gordijnenman. Ook hier maakt ze de deal vakkundig rond, hoewel ik denk dat de gordijnenman zelf ook erg content is. Gordijnen voor alle kamers en ze gaan direct aan de slag om ze te maken. Morgen klaar, met gratis haakjes.
Dan door naar Verbist. Stuiterende kinderen die vol trots de nieuwe badkamers lieten zien. Die zijn morgen of overmorgen klaar. Nieuwe toiletten, verplaatst, en nieuwe wasmeubels met dubbele wastafels.
De speciaal ontworpen en gemaakte kledingkasten waren gisteren al geleverd en hoe bijzonder om te zien dat die kinderen en dan met name de wat oudere meiden zo gelukkig kunnen zijn met een eigen kastje, een plekje voor jezelf met je eigen spulletjes. En dan, hoe Intens verdrietig, hoe weinig spullen of het jongetje, wat gisteren in het weeshuis afgegeven. Echt een andere wereld, waar het geluk echte in heel andere en vooral kleine dingen zit. Het maakt je nederig. Schreef ik dat 2 jaar geleden ook niet??
Daarna zijn we terug gegaan naar het huis van Bolortuya. Haar man, zijn broer en haar zus hadden de hele dag staan koken. Vlees gegaard op hete stenen. Salades, bier. Hoe welkom kan je je voelen bij mensen aan de andere kant van de wereld, terwijl je elkaars taal volledig niet spreekt.
Dan zit je daar in een zelfgebouwd huis en je mag alles eten en drinken wat er voor je staat en met elkaar ben je op dat moment Intens gelukkig. Onze gids en vriedin steekt er zoveel tijd en moeite in, met alle plezier van de wereld, volledig onbaatzuchtig.
Onbetaalbaar wordt het wanneer de kindjes meekijken op mijn telefoon wanneer ik de drone de lucht in stuur. Echt te gek.
De vermoeidheid slaat toe, we worden terug gebracht naar Lotus Guest House. Het instorten begint direct, dus, hup hup, douchen en straat op.
En daar zitten we dan, op de veranda bij Cafe 9 met een Legend biertje en een Van der Donkje.
Het weer is nog goed, nog lang niet donker, maar bij ons gaat het lichtje zo toch echt wel uit.
Tot morgen! Dan op naar Khovd.
Geniet ervan!!!